खरंतर हे लिखाण आहे काही वर्षांपूर्वीचं. जेव्हा मोठं होण्यासाठी अगदी प्रथम घर सोडलं तेव्हाचं!
पण अलीकडे वाचताना लक्षात आलं की मोठ्ठं होण्याच्या या न संपणारया वाटेवर अजूनही असंच वाटतं की...
---------------------------------
असं वाटतं या कोषातून बाहेर पडूच नये कधी
लहान आहे ते लहानच राहावं
आईच्या पदराचा धुवट वास अनुभवत निवांत पडून राहावं...
पोटाशी पाय घेउन,गुरफतून तिच्या मायेत.
पण का बरं मोठं हे प्रत्येकाला व्हावंच लागतं?
आणि मग पंख पसरून घरट्याबाहेर उडायला लागतं?
घरटं सोडावं वाटत तर नाही
आणि नव्या क्षितीजांचे नवे विस्तार त्यांच्याकडेही पाठ करवत नाही.
दूरदेशी उडताना नवे प्रांत माणसे नवी
नवनव्या प्रवाहातून नकळत मिळणारी दिशा नवी.
नव्या दिशेने वाटचाल थोडी अडखळत, धडपडत...
एकदा ठेच लागल्यावर आपलं आपणच सांभाळत
जिथे बोट धरून चालवायला शेजारी कोणीच नसतं...
उचललेलं पाऊल बरोबर आहे?
आपलं आपल्यालाच माहीत नसतं
नेहमी सावलीतूनच चालायची सवय असणारी पाऊलं,
उन्हं लागली तरी माहीत असायचे त्यांना सावल्यांचे पत्ते.
नव्या जागच्या सावल्याही अनोळखी ... परक्या...
मुकाटपणे त्यांना मग सोसावे लागतात चटके.
चटकेच मग अचानक मोठं करून जातात
चारचौघात 'मोठेपणा' बाळगायला शिकवतात.
मोठेपणाचं कवच बाहेर मिरवता येतं
एकटं असताना मात्र आतून वाटत राहातं...
नकोच हे मोठेपण...या जबाबदारया...
हे मोठ्या जगाकडे डोळे उघडून बघणं
आणि दिपलेल्या डोळ्यांनी मोठ्या वर्तूळात फिरणं
नको घ्यायला ऐकून व्यवहाराचं बोलणं
पावलोपावली 'आपल्या' विश्वातलं अंतर वाढत जाणं
कारण परत हे अंतर पार नाही होणार
छोटंसं जग आधीचं आता पलीकडेच राहणार
पण मग परत जावं वाटलं तर काय बरं करायचं
परतीच्या वाटेवर परत मागे फिरायचं?
पण आम्ही धीराचे शिलेदार मागे कसे जाणार...
आम्ही असेच शब्दातनं जूनं विश्व अनुभवणार...
आता आम्ही मोठे झालो म्हणून बालपण संपलं म्हणणार
पाहा आम्ही सहजी एकटे चालू शकतो
एवढं सगळं धीरानं समजून सांगून शकतो-
- स्व:तला आणि दुसरयालाही...
पण या मोठ्या गप्पा मारल्या तरी-
बालपणीच्या गोष्टीतला
शेणामेणाच्या घरट्यातला
चिमणा पक्षी गुणगुणतोच...
का बरं मोठं हे प्रत्येकाला व्हावं लागतं..
आणि मग पंख पसरून घरट्याबाहेर उडायला लागतं...
- सोनाली सुहास बेंद्रे
पण अलीकडे वाचताना लक्षात आलं की मोठ्ठं होण्याच्या या न संपणारया वाटेवर अजूनही असंच वाटतं की...
---------------------------------
असं वाटतं या कोषातून बाहेर पडूच नये कधी
लहान आहे ते लहानच राहावं
आईच्या पदराचा धुवट वास अनुभवत निवांत पडून राहावं...
पोटाशी पाय घेउन,गुरफतून तिच्या मायेत.
पण का बरं मोठं हे प्रत्येकाला व्हावंच लागतं?
आणि मग पंख पसरून घरट्याबाहेर उडायला लागतं?
घरटं सोडावं वाटत तर नाही
आणि नव्या क्षितीजांचे नवे विस्तार त्यांच्याकडेही पाठ करवत नाही.
दूरदेशी उडताना नवे प्रांत माणसे नवी
नवनव्या प्रवाहातून नकळत मिळणारी दिशा नवी.
नव्या दिशेने वाटचाल थोडी अडखळत, धडपडत...
एकदा ठेच लागल्यावर आपलं आपणच सांभाळत
जिथे बोट धरून चालवायला शेजारी कोणीच नसतं...
उचललेलं पाऊल बरोबर आहे?
आपलं आपल्यालाच माहीत नसतं
नेहमी सावलीतूनच चालायची सवय असणारी पाऊलं,
उन्हं लागली तरी माहीत असायचे त्यांना सावल्यांचे पत्ते.
नव्या जागच्या सावल्याही अनोळखी ... परक्या...
मुकाटपणे त्यांना मग सोसावे लागतात चटके.
चटकेच मग अचानक मोठं करून जातात
चारचौघात 'मोठेपणा' बाळगायला शिकवतात.
मोठेपणाचं कवच बाहेर मिरवता येतं
एकटं असताना मात्र आतून वाटत राहातं...
नकोच हे मोठेपण...या जबाबदारया...
हे मोठ्या जगाकडे डोळे उघडून बघणं
आणि दिपलेल्या डोळ्यांनी मोठ्या वर्तूळात फिरणं
नको घ्यायला ऐकून व्यवहाराचं बोलणं
पावलोपावली 'आपल्या' विश्वातलं अंतर वाढत जाणं
कारण परत हे अंतर पार नाही होणार
छोटंसं जग आधीचं आता पलीकडेच राहणार
पण मग परत जावं वाटलं तर काय बरं करायचं
परतीच्या वाटेवर परत मागे फिरायचं?
पण आम्ही धीराचे शिलेदार मागे कसे जाणार...
आम्ही असेच शब्दातनं जूनं विश्व अनुभवणार...
आता आम्ही मोठे झालो म्हणून बालपण संपलं म्हणणार
पाहा आम्ही सहजी एकटे चालू शकतो
एवढं सगळं धीरानं समजून सांगून शकतो-
- स्व:तला आणि दुसरयालाही...
पण या मोठ्या गप्पा मारल्या तरी-
बालपणीच्या गोष्टीतला
शेणामेणाच्या घरट्यातला
चिमणा पक्षी गुणगुणतोच...
का बरं मोठं हे प्रत्येकाला व्हावं लागतं..
आणि मग पंख पसरून घरट्याबाहेर उडायला लागतं...
- सोनाली सुहास बेंद्रे
