MRI - एक अनुभव

अतिचुंबकीय क्षेत्र ...
Consulting मधल्या त्या वाईट शक्यतांचं ओझं ... उलट-सुलट विचार...
सूचना ...
हलू नका, शांत पडून राहा,
थुंकी गिळण्याचीही हालचाल नको.
Angio आहे ... चक्कर येईल असं वाटेल.
मशीनचा आवाज येइल तर घाबरू नका.
काही वाटलं तर हातात हा सिग्नल आहे ... तो दाबा.
आणि ४५ मिनिटं लागतील. हललात तर अधिक.

हूं...
मी अजूनही विचारात... काय निघेल... काय झालं असेल...?

बापरे! काय हा आवाज!
कानात घुमतोय अगदी... डोक्यात जातोय.
घूं............घूं............

आवाज वाढतोय, लय बदलतीये...
असं वाटतंय की मी एका मोठ्या चक्रात बसलीये.
मला नाही आवडत चक्रात बसायला...
परवा त्या Funland मध्ये पण काय भिती वाटली. हसले मला सगळॆ.

उंच ... आणि उंचावरून अचानक खाली सोडून देतंय कोणीतरी.
असह्य आहे हे... गरगर... गरगर...
दाबू का हा सिग्नल?

किती वेळ झाला असेल?
१५ मिनिटं ... १० मिनिटं ... का ५ च?
अरे देवा! काही कळत नाहीये... हा वेळ का संपत नाहीये...

आवाज बदलला का?
वेगळं Cycle ...वेगळा आवाज...वेगळी लय.

माझा श्वास आत .. बाहेर.
आमचे योगाचे मास्तर म्हणतात तसं...
सावकाश श्वास घ्या...पूर्ण घ्या ... सावकाश, पूर्ण सोडा.
Inhalation ... complete exhalation

हे मशिन, ही थंडगार खोली, हे जग ... सगळं माझ्याभोवती फ़िरतंय. एका लयीत..
पण मी ठरवते ... मला चक्कर येणार नाही, मी ताठ उभी राहणार आहे.
फ़िरेना का हे चक्र...मी मात्र शांत, निश्चल.
...श्वासावर लक्ष केंद्रित करा, बाकी विचार आपोआप जातील.
हे आमचे योगाचे मास्तर सारखे कुठुन येतायत?

श्वास आत...बाहेर...
कायकाय आठ्वतंय...दिसतंय... चलतचित्रांसारखं.
माझं घर, झाडं, सुहास, कृष्णा, तिचे हात, आई...
थोडं अजून मागे...
मी..स्केचेस...कट्टा...Poster colors...
हात लावून बघू? पण हलायचं नाही! कोणीतरी म्हणतं.

मी या सगळ्यापासून लांब, एकटी.
शांत, संथ श्वास...मशिनच्या आवाजाच्या लयीत.

किती वेळ झालाय कोणास ठाऊक?
वेळेचं भानच नाही!
१..२..३....६०.. एक मिनिट. किती मोठा आहे हा एक मिनिट?
२,३,४,...किती मोजू?
मी घड्याळ आहे का?
हसूच येतं ... पण हसायचं तेही मनात!
टिक ... टिक ... टिक ... टिक ...

ही एक कसलीशी भिती सारखी सतावतीये.
काय असेल? काय होईल?
डॉक्टर म्हणाले, MRI करून बघू, काही असेल तर लगेच कळेल.

परत चित्रं हलतायत. काळी .. पांढरी, मध्येच रंगीत.
अनेक आकार, वेडे-वाकडे, सुंदर-कुरूप.
आकारातून तयार होणारी माणसं. काही माझी ... काही गर्दीतली.
परत तेच चक्र, तेच विचार... तोच आवाज.

किती वेळ झाला?
आई म्हणते, अशावेळी जप करावा. मन शांत होतं.
जय स्वामी समर्थ जय जय ...

कुठल्याशा न संपणारया प्रवासात असल्यासारखं वाटतंय.
जगाचं भान आहेही ... नाहीही.
डोळे उघडावे वाटतायत, पण उघडत नाहीत.
हात हलवावेसे वाटतायत, पण हलत नाहीत.
सुरुवातीच्या सूचना मेंदू तंतोतंत पाळतोय.
मन मात्र अगदी टक्क जागं आहे.
पाहतंय, ऐकतंय, माझ्याकडे बघतंय.

वेळ कसा त्याच्या गतीने चाललाय.
काय बरं गती असेल त्याची? या मशीनच्या आवाजाची?
Inhalation ... exhalation ...

आणि आवाज थांबतात. कोणीतरी काही बटणं दाबतं.
त्या चिंचोळ्या जागेतून बाहेर आल्याचं जाणवतं.
'उघडा डोळे'...'सावकाश'. समोर डॉक्टरांचा चेहरा.
माझा एकटेपणाचा ४५ मिनिटांचा प्रवास संपलेला अस्तो.
मला खूप छान हसू येतं. डॉक्टरही हसून जातात.
त्यांना समजतं सगळं... तसं नेहमीचंच असतं त्यांना ते!


- सोनाली सुहास बेंद्रे